ΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ του Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου

ΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

Τι κρύβεται πίσω από την μετάφραση των Εβδομήκοντα

Ποια είναι η πραγματική «Βίβλος» της θρησκείας του ανθρώπου

Η Κιβωτός της Διαθήκης, η Αίγυπτος και ο Σείριος

Η «απαγορευμένη» διδασκαλία του Αμμώνιου

Γράφει ο Χρήστος Π. Παπαχριστόπουλος

Μιαν νέαν ερμηνεία που θα ρίξει φως στα μυστήρια της Βίβλου και της Κιβωτού της Διαθήκης ανασύρουμε σήμερα μέσα από ένα αποκαλυπτικό, κρυπτικό κείμενο της αρχαιοελληνικής γραμματείας. Μέσα από τα αρχεία της απόκρυφης σοφίας των «προηγμένων» προγόνων μας, από τον φάκελο με τα γραπτά ντοκουμέντα του θείου Πλούταρχου, ξετυλίγουμε τον μίτο της Αριάδνης για την αναζήτηση της αλήθειας σχετικά με ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ανθρωπότητας: την Κιβωτό της Διαθήκης.

Θα αναρωτηθεί κανείς: μέσα από ποιές δαιδαλώδεις διαδρομές συσχετίζεται η Κιβωτός της Διαθήκης και η Βίβλος με την αρχαίαν ελληνική σοφία ή με τις προεκτάσεις του θέματος που θα δώσουμε και αφορούν την Αίγυπτο, την Φοινίκη, την Παλαιστίνη –σε μιαν αναδρομή/διαδρομή στα κέντρα του μεσογειακού πολιτισμού– για να καταλήξουμε και πάλι στην Ελλάδα, στα ανάκτορα των ηρώων και στα παλάτια των θεών;

Τί θα λέγατε αν εντοπίζατε μέσα στα αρχαία ελληνικά κείμενα μια σαφέστατη μαρτυρία, μιαν ένδειξη με όλα τα απαραίτητα συνοδευτικά ντοκουμέντα για την ανεύρεση ενός θησαυρού;

Δεν θα ψάχνατε τον χάρτη αυτού του θησαυρού, κυριολεκτικά και μεταφορικά;

Ε λοιπόν, ο χάρτης αυτού του θησαυρού βρισκόταν ανέκαθεν στα χέρια μας και εξακολουθεί, ωστόσο, να περνά απαρατήρητος, ακριβώς διότι είναι σκόπιμα συγκεκαλυμμένος και περιμένει να αποκαλυφθεί.

Άλλωστε, πάντοτε υπήρχε η φήμη ότι πριν την Αποκάλυψη, πρέπει να βρεθεί οπωσδήποτε η Κιβωτός της Διαθήκης.

Και αυτή, κατά τον Πλούταρχο και την ελληνική σοφία, βρίσκεται διασκορπισμένη στην πόλη Βύβλο της Φοινίκης, στην πόλη Άβυδο της Αιγύπτου και σε μια σειρά άλλες πόλεις της Ελλάδας όπου υπάρχουν ακροπόλεις ώστε να συνενωθεί και να έλθει η αναγέννηση του Όσιρι ή Σείριου ή Ώρου.

Ιδού, λοιπόν, ο χάρτης του θησαυρού, κατευθείαν από την πραγματεία του Πλούταρχου «Περί Ίσιδος και Οσίριδος»: …[«ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΑ Δ’ ΟΣΙΡΙΝ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥΣ ΜΕΝ ΕΥΘΥΣ ΑΠΟΡΟΥ ΒΙΟΥ ΚΑΙ ΘΗΡΙΩΔΟΥΣ ΑΠΑΛΛΑΞΑΙ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΕ ΔΕΙΞΑΝΤΑ ΚΑΙ ΝΟΜΟΥΣ ΘΕΜΕΝΟΝ ΑΥΤΟΙΣ ΚΑΙ ΘΕΟΥΣ ΔΙΔΑΞΑΝΤΑ ΤΙΜΑΝ∙ ΥΣΤΕΡΟΝ ΔΕ ΓΗ ΠΑΣΑΝ ΗΜΕΡΟΥΜΕΝΟΝ ΕΠΕΛΘΕΙΝ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΜΕΝ ΟΠΛΩΝ ΔΕΗΘΕΝΤΑ, ΠΕΙΘΟΙ ΔΕ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΛΟΓΩ ΜΕΤ’ ΩΔΗΣ ΠΑΣΗΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΘΕΛΓΟΜΕΝΟΥΣ ΠΡΟΣΑΓΟΜΕΝΟΝ∙ ΟΘΕΝ ΕΛΛΗΣΙ ΔΟΞΑΙ ΔΙΟΝΥΣΩ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ ΕΙΝΑΙ. ΤΥΦΩΝΑ ΔΕ ΑΠΟΝΤΟΣ ΜΕΝ ΟΥΘΕΝ ΝΕΩΤΕΡΙΖΕΙΝ ΔΙΑ ΤΟ ΤΗΝ ΙΣΙΝ ΕΥ ΜΑΛΑ ΦΥΛΑΤΤΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΧΕΙΝ ΕΓΚΡΑΤΩΣ ΕΧΟΥΣΑΝ, ΕΠΑΝΕΛΘΟΝΤΙ ΔΕ ΔΟΛΟΝ ΜΗΧΑΝΑΣΘΑΙ ΣΥΝΩΜΟΤΑΣ ΑΝΔΡΑΣ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΠΕΠΟΙΗΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΟΝ ΕΧΟΝΤΑ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΝ ΕΞ ΑΙΘΙΟΠΙΑΣ ΠΑΡΟΥΣΑΝ, ΗΝ ΟΝΟΜΑΖΟΥΣΙΝ ΑΣΩ∙ ΤΟΥ Δ’ ΟΣΙΡΙΔΟΣ ΕΚΜΕΤΡΗΣΑΜΕΝΟΝ ΛΑΘΡΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΝΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΛΑΡΝΑΚΑΝ ΚΑΛΗΝ ΚΑΙ ΚΕΚΟΣΜΗΜΕΝΗΝ ΠΕΡΙΤΤΩΣ ΕΙΣΕΝΕΓΚΕΙΝ ΕΙΣ ΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ. ΗΣΘΕΝΤΩΝ ΔΕ ΤΗ ΟΨΕΙ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΑΝΤΩΝ ΥΠΟΣΧΕΣΘΑΙ ΤΟΝ ΤΥΦΩΝΑ ΜΕΤΑ ΠΑΙΔΙΑΣ, ΟΣ ΑΝ ΕΓΚΑΤΑΚΛΙΘΕΙΣ ΕΞΙΣΩΘΗ, ΔΙΔΟΝΑΙ ΔΩΡΟΝ ΑΥΤΩ ΤΗΝ ΛΑΡΝΑΚΑ. ΠΕΙΡΩΜΕΝΩΝ ΔΕ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΘ’ ΕΚΑΣΤΟΝ, ΩΣ ΟΥΔΕΙΣ ΕΝΗΡΜΟΤΤΕΝ, ΕΜΒΑΝΤΑ ΤΟΝ ΟΣΙΡΙΝ ΚΑΤΑΚΛΙΘΗΝΑΙ∙ ΤΟΥΣ ΔΕ ΣΥΝΩΜΟΤΑΣ ΕΠΙΔΡΑΜΟΝΤΑΣ ΕΠΙΡΡΑΞΑΙ ΤΟ ΠΩΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΝ ΓΟΜΦΟΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΟΝΤΑΣ ΕΞΩΘΕΝ, ΤΩΝ ΔΕ ΘΕΡΜΟΝ ΜΌΛΙΒΔΟΝ ΚΑΤΑΧΕΑΜΕΝΟΥΣ ΕΠΙ ΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟΝ ΕΞΕΝΕΓΚΕΙΝ ΚΑΙ ΜΕΘΕΙΝΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΑΝΙΤΙΚΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑΝ, Ο ΔΙΑ ΤΟΥΤΟΝ ΜΙΣΗΤΟΝ ΕΤΙ ΝΥΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟΝ ΝΟΜΙΖΕΙΝ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥΣ…] …[ΤΗΝ Δ’ ΙΣΙΝ ΑΙΣΘΟΜΕΝΗΝ ΚΕΙΡΑΣΘΑΙ ΜΕΝ ΕΝΤΑΥΘΑ ΤΩΝ ΠΛΟΚΑΜΩΝ ΕΝΑ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΟΝ ΣΤΟΛΗΝ ΑΝΑΛΑΒΕΙΝ, ΟΠΟΥ ΤΗ ΠΟΛΕΙ ΜΕΧΡΙ ΝΥΝ ΟΝΟΜΑ ΚΟΠΤΩ. ΕΤΕΡΟΙ ΔΕ ΤΟΥΝΟΜΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙΝ ΟΙΟΝΤΑΙ ΣΤΕΡΗΣΙΝ∙ ΤΟ ΓΑΡ ΑΠΟΣΤΕΡΕΙΝ «ΚΟΠΤΕΙΝ» ΛΕΓΟΥΣΙ. ΠΛΑΝΩΜΕΝΗΝ ΔΕ ΠΑΝΤΗ ΚΑΙ ΑΠΟΡΟΥΣΑΝ ΟΥΔΕΝΑ ΠΑΡΕΛΘΕΙΝ ΑΠΡΟΣΑΥΔΗΤΟΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΡΙΟΙΣ ΣΥΝΤΥΧΑΝΟΥΣΑΝ ΕΡΩΤΑΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΛΑΡΝΑΚΟΣ∙ ΤΑ ΔΕ ΤΥΧΕΙΝ ΕΩΡΑΚΟΤΑ ΚΑΙ ΦΡΑΣΑΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ, ΔΙ’ ΟΥ ΤΟ ΑΓΓΕΙΟΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΥΦΩΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑΝ ΕΩΣΑΝ]…[ΕΚ ΔΕ ΤΟΥΤΟΥ ΠΥΘΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΛΑΡΝΑΚΟΣ, ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΒΥΒΛΟΥ ΧΩΡΑΝ ΥΠΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΕΚΚΥΜΑΝΘΕΙΣΑΝ ΑΥΤΗΝ ΕΡΕΙΚΗ ΤΙΝΙ ΜΑΛΘΑΚΩΣ Ο ΚΛΥΔΩΝ ΠΡΟΣΕΜΙΞΕΝ∙]…[ΤΑΥΤΑ ΔΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΦΑΣΙ ΔΑΙΜΟΝΙΩ ΦΗΜΗΣ ΠΥΘΟΜΕΝΗΝ ΤΗΝ ΙΣΙΝ ΕΙΣ ΒΥΒΛΟΝ ΑΦΙΚΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΚΑΘΙΣΑΣΑΝ ΕΠΙ ΚΡΗΝΗΣ ΤΑΠΕΙΝΗΝ ΚΑΙ ΔΕΔΑΚΡΥΜΕΝΗΝ ΑΛΛΩ ΜΕΝ ΜΗΔΕΝΙ ΠΡΟΣΔΙΑΛΕΓΕΣΘΑΙ, ΤΗΣ ΔΕ ΒΑΣΙΛΙΔΟΣ ΤΑΣ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑΣ ΑΣΠΑΖΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΦΡΟΝΕΙΣΘΑΙ ΤΗΝ ΤΕ ΚΟΜΗΝ ΠΑΡΑΠΛΕΚΟΥΣΑΝ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩ ΧΡΩΤΙ ΘΑΥΜΑΣΤΗΝ ΕΥΩΔΙΑΝ ΕΠΙΠΝΕΟΥΣΑΝ ΑΦ’ ΕΑΥΤΗΣ]…[ΑΥΤΗ Δ’ ΟΙ ΜΕΝ ΑΣΤΑΡΤΗΝ ΟΙ ΔΕ ΣΑΩΣΙΝ ΟΙ ΔΕ ΝΕΜΑΝΟΥΝ, ΟΠΕΡ ΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΘΗΝΑΪΔΑ ΠΡΟΣΕΙΠΟΙΕΝ. ΤΡΕΦΕΙΝ ΔΕ ΤΗΝ ΙΣΙΝ ΑΝΤΙ ΜΑΣΤΟΥ ΤΟΝ ΔΑΚΤΥΛΟΝ ΕΙΣ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΔΙΔΟΥΣΑΝ, ΝΥΚΤΩΡ ΔΕ ΠΕΡΙΚΑΙΕΙΝ ΤΑ ΘΝΗΤΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ∙ ΑΥΤΗΝ ΔΕ ΓΕΝΟΜΕΝΗΝ ΧΕΛΙΔΟΝΑ ΤΗ ΚΙΟΝΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΘΡΗΝΕΙΝ, ΑΧΡΙ ΟΥ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΝ ΠΑΡΑΦΥΛΑΞΑΣΑΝ ΚΑΙ ΕΓΚΡΑΓΟΥΣΑΝ, ΩΣ ΕΙΔΕ ΠΕΡΙΚΑΙΟΜΕΝΟΝ ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ, ΑΦΕΛΕΣΘΑΙ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑΝ ΑΥΤΟΥ. ΤΗΝ ΔΕ ΘΕΑΝ ΦΑΝΕΡΑΝ ΓΕΝΟΜΕΝΗΝ ΑΙΤΗΣΑΣΘΑΙ ΤΗΝ ΚΙΟΝΑ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ∙ ΥΦΕΛΟΥΣΑΝ ΔΕ ΡΑΣΤΑ ΠΕΡΙΚΟΨΑΙ ΤΗΝ ΕΡΕΙΚΗΝ, ΕΙΤΑ ΤΑΥΤΗΝ ΜΕΝ ΟΘΟΝΗ ΠΕΡΙΚΑΛΥΨΑΣΑΝ ΚΑΙ ΜΥΡΟΝ ΚΑΤΑΧΕΑΜΕΝΗΝ ΕΓΧΕΙΡΙΣΑΙ ΤΟΙΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣΙ ΚΑΙ ΝΥΝ ΕΤΙ ΣΕΒΕΣΘΑΙ ΒΥΒΛΙΟΥΣ ΤΟ ΞΥΛΟΝ ΕΝ ΙΕΡΩ ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΙΣΙΔΟΣ. ΤΗ ΔΕ ΣΟΡΩ ΠΕΡΙΠΕΣΕΙΝ ΚΑΙ ΚΩΚΥΣΑΙ ΤΗΛΙΚΟΥΤΟΝ, ΩΣΤΕ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΤΟΝ ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΕΚΘΑΝΕΙΝ∙ ΤΟΝ ΔΕ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΜΕΘ’ ΕΑΥΤΗΣ ΕΧΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΟΡΟΝ ΕΙΣ ΠΛΟΙΟΝ ΕΝΘΕΜΕΝΗΝ ΑΝΑΧΘΗΝΑΙ. ΤΟΥ ΔΕ ΦΑΙΔΡΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΠΝΕΥΜΑ ΤΡΑΧΥΤΕΡΟΝ ΕΚΘΡΕΨΑΝΤΟΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΩ ΘΥΜΩΘΕΙΣΑΝ ΑΝΑΞΗΡΑΝΑΙ ΤΟ ΡΕΙΘΡΟΝ]… [ΤΙΝΕΣ ΔΕ ΤΟΝ ΜΕΝ ΠΑΙΔΑ ΚΑΛΕΙΣΘΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΟΝ Ή ΠΗΛΟΥΣΙΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΕΠΩΝΥΜΟΝ ΑΠ’ ΑΥΤΟΥ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΚΤΙΣΘΕΙΣΑΝ ΥΠΟ ΤΗΣ ΘΕΟΥ∙]. Το όλο κείμενο του Πλούταρχου είναι συγκλονιστικό, ειδικά αν το διαβάσει κανείς ολόκληρο και με πλήρεις τις καλλιτεχνικές περιγραφές, τα διακοσμητικά στοιχεία και τις πλούσιες μεταφορές. Επιλέξαμε, ωστόσο, τα τμήματα εκείνα στα οποία οι ενδείξεις είναι σαφέστατες, αν και μπορούν πολλές διαφορετικές συντάξεις να υπάρξουν. Για να δούμε, λοιπόν, ποια είναι η εικόνα που σχηματίζουμε, ως μια αστραπιαία σύνοψη πληροφοριών, για το νόημα των λόγων του Πλούταρχου, αφού και το ίδιο το κείμενο μιλά για μιαν «οθόνη».

Κατ’ αρχάς, η ιστορία λέει ότι ο βασιλεύς δίδαξε κατά την διάρκεια ενός Συμποσίου στους φτωχούς τους Θεούς και τους νόμους και την καλλιέργεια των καρπών και της τέχνης της μουσικής (ενώ την εποχή εκείνη απουσίαζε από την γη ή είχε ηττηθεί ο Τυφώνας ή Τύφος ή Πανούκλα, δηλαδή η ματαιοδοξία) και, κατόπιν, το σώμα του εισήλθε διαμελισμένο σε μιαν διακοσμημένη λάρνακα που πετάχθηκε σε πλοίο στον ποταμό Φαίδρο και δόθηκε η υπόσχεση ότι θα δοθεί δώρο η λάρνακα σε όποιον καταφέρει να πετύχει την σωστή εξίσωση μαζί του –όπως εισέρχεται κανείς σε μιαν τράπεζα με την ταυτότητά του και όπως συμβαίνει με την εξίσωση των ορίων ηλικίας– δεδομένου ότι το στόμα των αγγείων του σώματος της λάρνακας που εξεβράσθη εις την Βύβλου χώρα υπό της θαλάσσης έφραξαν με το ίδιο το δάκτυλο του Πηλούσιου ή Παλαιστίνιου (τον νεώτερο και αθάνατο γιο του βασιλιά) 72 συνωμότες, φίλοι του Τυφώνος. Η βασίλισσα Ίσις ή Αστάρτη ή Αθηναΐς πλανιώταν και ρωτούσε περί της λάρνακος –από την οποίαν έλειπε το κιονόκρανο– ώσπου έφτασε εις την Βύβλο και κάθησε σε μιαν πηγή.

Για να μπορέσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε το γρίφο, ας δούμε λίγο καλύτερα τις μεθόδους του Πλουτάρχου και –για να προσεγγίσουμε καλύτερα το θέμα μας– ας έχουμε υπόψιν μας ότι μια από τις μεθόδους που χρησιμοποιούσε αυτή η ανυπέρβλητη προσωπικότητα ήταν ο μύθος και οι ιστορικές αναλογίες, κατά τα πρότυπα της λεγόμενης «Ηλειακής Σχολής».

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος ο Πλούταρχος λίγο παρακάτω στο κείμενό του που έχουμε στην διάθεσή μας, «ο μύθος είναι έμφαση λόγου που ανακλά σε άλλα την διάνοια» και δείχνει «ΩΣΠΕΡ ΕΝ ΤΟΙΣ ΕΣΟΠΤΡΟΙΣ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΚΑΤ’ ΑΝΤΑΥΓΕΙΑΝ», κάτι το οποίο θυμίζει την ρήση του Αποστόλου Παύλου «ΒΛΕΠΟΜΕΝ ΔΙ’ ΕΣΟΠΤΡΟΥ ΕΝ ΑΙΝΙΓΜΑΤΙ». Σκοπός του είναι να κάνει την «ψυχή όργανο θεού».

Πράγματι, ο Πλούταρχος ακολουθούσε την μέθοδο των ιστορικών Ευήμερου, Εκαταίου, Θεόπομπου και Μανέθωνα (ο οποίος, αν και Αιγύπτιος ιερέας, έγραψε την ιστορία των «Αιγυπτιακών» στα αρχαία Ελληνικά).

Αλήθεια, λοιπόν, πώς μπορεί άραγε κανείς να συνοψίσει την τροχιά στο γήϊνο στερέωμα ενός ανθρώπου, ο οποίος υπήρξε μόνιμος ιερέας της θρησκείας του Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών, αρμόδιος για την ερμηνεία των χρησμών της Πυθίας, επιμελητής της Δελφικής Αμφικτυονίας και αγωνοθέτης των Πυθικών Αγώνων;

Τα αξιώματά του αυτά –άλλωστε, το κείμενο μιλά για «εξίσωση» και για αγγεία της γεωμετρικής εποχής– μαρτυρούν περισσότερο από κάθε τι άλλο την σπουδαιότητα της προσωπικότητας αυτής που μας κληροδότησε αθάνατα μνημεία γνώσεως μέσα από τις αρχαίες τεχνικές ανάκτησης γνώσεων και αξιοποίησε κάθε στοιχείο του ανθρώπινου πολιτισμού για να μπορέσει να μας μεταδώσει την σοφία της εποχής του μέσα από τις χιλιετηρίδες.

ΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΝΟΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΑΡΤΗ ΤΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ

Ας επανέλθουμε στα γραπτά της Πλουραρχικής Σοφίας και ας αποδελτιώσουμε τα πιο σημαντικά σημεία του κειμένου για να δούμε «τι θέλει να πει ο ποιητής»!

Γράφει, λοιπόν: «ΔΟΛΟΝ ΜΗΧΑΝΑΣΘΑΙ ΣΥΝΩΜΟΤΑΣ ΑΝΔΡΑΣ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΠΕΠΟΙΗΜΕΝΟΝ». Η έννοια της φράσεως αυτής δημιουργεί εύγλωττα μιαν εικόνα στησίματος ενός δόλου ή δολώματος κυνηγιού με βάση το οποίο κάποιοι μηχανεύτηκαν την εφεύρεση 72 συνωμοτών ή ότι αυτοί οι 72 μηχανεύτηκαν τον δόλο για τον οποίον μιλά ο Πλούταρχος.

Δεύτερον, μας ζητά να μην κατηγορούμε για αυτήν την πράξη τους Αιγυπτίους και λέει ότι κάτι τέτοιο είναι μισητό και κατάπτυστο: «ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΜΙΣΗΤΟΝ ΕΤΙ ΝΥΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟΝ ΝΟΜΙΖΕΙΝ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥΣ».

Και, τρίτον, μας ζητά να πληροφορηθούμε για την περιοχή της Βύβλου: «ΕΚ ΔΕ ΤΟΥΤΟΥ ΠΥΘΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΛΑΡΝΑΚΟΣ, ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΒΥΒΛΟΥ ΧΩΡΑΝ». Ο Πλούταρχος μας παραγγέλλει, ακόμα, σαφώς «ΚΑΙ ΝΥΝ ΕΤΙ ΣΕΒΕΣΘΑΙ ΒΥΒΛΙΟΥΣ ΤΟ ΞΥΛΟ ΕΝ ΙΕΡΩ ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΙΣΙΔΟΣ». Και παρακάτω στο κείμενο αναφέρεται επακριβώς σε «ιερά κίστη που περιέχει χρυσό κιβώτιο».

Να ποιες είναι, λοιπόν, οι λέξεις-κλειδιά του κειμένου του Πλουτάρχου: Βύβλος, Εβδομήκοντα Δύο, περικόπτω, εν ιερώ κείμενον, ιερά κίστη, λάρνακα, χρυσό κιβώτιο.

Η λέξη «Λάρναξ» σημαίνει, ωστόσο, κιβωτός! Είναι η Θήκη και, κατά μιαν προέκταση, ο μυστικός σάκκος ή ασκός πνεύματος και οίνου, η «κίστη» (chest, shrine) των ιερών μυστηρίων όπου περιέχονται τα άγια των αγίων στις θείες τελετουργίες. Η λέξη σημαίνει και «θώρακας», οπότε στρέφει το μυαλό μας και στην Λάρνακα με τον οπλισμό του Μεγ. Αλεξάνδρου αλλά, επιπλέον, λόγω και στης Αστάρτης που είναι η Αφροδίτη, και στην Λάρνακα της Κύπρου όπου γεννήθηκε η Αφροδίτη –και αυτό έχει απεικονιστεί στους πίνακες του Αλεξάνδρου Μποτιτσέλλι.

Ας δούμε, όμως, τώρα όλα τα στοιχεία του «Πλουταρχικού μύθου» για να βρούμε μόνοι μας τις αναλογίες και κατά πού θέλει να στρέψει την διάνοιά μας. Από την έρευνά μας προέκυψε ότι:

Ο Όσιρις είναι ο θεός Uzir των αρχαίων Αιγυπτίων (αυτών δηλ. που «εγκύπτουν» ως ιερείς και γραφείς στην λατρεία του). Από ιστορικής πλευράς, οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν ότι ο Όσιρις ως βασιλεύς ένωσε γεωγραφικά την Άνω και την Κάτω Αίγυπτο: πρόκειται για τον εκπολιτιστή θεό της δημιουργίας, της συγκομιδής και της γονιμότητας που δείχνει τους καρπούς, θέτει τους νόμους, παρέχει την αναγέννηση της ζωής, διδάσκει τον σεβασμό στην θεότητα και με την χορδή του ενώνει την ανθρώπινη ψυχή με τον Θεό.Θεωρείται ο υπεύθυνος για την κοσμική τάξη και την μεταθανάτια ζωή, εφόσον είναι ο κριτής των νεκρών.

Ο Πλούταρχος γράφει για τον Όσιρι: «Στην ψυχή όλων των αρίστων, νους και λόγος, ηγεμών και κύριος, είναι ο Μέγας Βασιλεύς ευεργέτης Όσιρις, αρχή και δύναμη γενέσεως επί του πνεύματος». Επίσης, του αποδίδονται οι χαρακτηρισμοί: ήλιος, έρως, όσιος, ιερός και, το κυριότερο, Σείριος.

Τί κρύβεται, όμως, πίσω από τον διαμελισμό του Όσιρι και την ανάστασή του ως Ώρου μετά την διαμάχη με τον Τυφώνα; Θυμίζει ή δεν θυμίζει σε όλους τις παρόμοιες περιπτώσεις του Διόνυσου (άλλωστε, το αναφέρει και ο Πλούταρχος), του Ορφέα, του Ζαγρέα, του Τριπτόλεμου και του Ελευσίνου;

Δεν είναι, μήπως, γενικότερα αποδεκτό ότι σε αυτήν την κοσμοθεωρία αντιπροσωπεύει την Γαία, την Αφροδίτη, την Αστάρτη, την Εστία, την Δήμητρα, την Περσεφόνη, την Ιω και την Παναγία; Ο Πλούταρχος στο κείμενό του γράφει για την Ίσιδα ότι εκπροσωπεί «ΤΟ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΘΗΛΥ ΚΑΙ ΔΕΚΤΙΚΟΝ ΠΑΣΗΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ».

Και ο Τυφών ή Τύφος (δηλαδή η ματαιοδοξία και η πανώλη) δεν είναι ο Σετ των Αιγυπτίων ή Σατανάς;

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η αρχαία ελληνική σκέψη υπήρξε «συμπαντική» και αξιοποίησε όλους τους ενεργειακούς τόπους προκειμένου, μέσω του συμβολισμού και της προβολικής γεωμετρίας, να περάσει μηνύματα και σήματα προς τις επερχόμενες γενιές ανθρώπων. Οι ονομασίες, στο σημείο αυτό, παίζουν έναν πρωταρχικό ρόλο («Αρχή Σοφίας Ονομάτων Επίσκεψις», αν και αυτό –πάλι– μεταφράζεται με πάνω από 4 τρόπους).

Αυτή η Κιβωτός ή Λάρνακα που αναζητάμε είναι η Αρχαία Σοφία, ένας συνδυασμός για την λειτουργία των επιτευγμάτων των Αρχαίων Ελλήνων που εκμεταλλευόταν όλη την μαγεία του κόσμου για να συνθέσει έργα μαθηματικών, γεωμετρίας, ποίησης, ζωγραφικής, τεχνολογίας, φυσικής, χημείας, αλχημείας, οπτικής, μουσικής, γεωδαισίας και έρωτα. (βλ. Μυστικισμός και μαγεία στην Νεοπλατωνική Φιλοσοφία», C. Zintzen).

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΒΥΒΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΒΥΔΟΥ

Η πόλη «Βύβλος» βρίσκεται στην περιοχή της αρχαίας Φοινίκης (παλαιότερη ονομασία της η Γεβών), ήταν η ιερή πόλη των Φοινίκων και συμβολίζει την Κάτω Αίγυπτο.

Η λέξη «Βύβλος» είναι ταυτόσημη με την λέξη «Πάπυρος» (ή «paper», χαρτί) η οποία ακριβώς είναι αυτή που στην επιστήμη της Αιγυπτιολογίας έχει δώσει άνθηση στον κλάδο της παπυρολογίας. Οι ανακαλύψεις τόσο των χειρογράφων της Νεκρής Θάλασσας όσο και στο Ναγκ Χαμαντί και στην Οξύρρυγχο έχουν δώσει νέες διαστάσεις στην μελέτη του Χριστιανισμού, του Γνωστικισμού και της Αιγυπτιακής Θεολογίας. Πρέπει να σημειωθεί ότι η Κάτω Αίγυπτος είναι η περιοχή που χύνει στην Μεσόγειο τα νερά του ο Νείλος –αφού διέλθει τους λεγόμενους «υδατοφράχτες» – στο Δέλτα ή Στόμιο της Αλεξάνδρειας.

Από την άλλη πλευρά, η Άβυδος –που τόσο συχνά αναφέρεται λόγω των διάσημων ιερογλυφικών της– είναι η πόλη της Ανάστασης, η ιερή πόλη του Όσιρι, διότι εκεί νομίζεται ότι είναι ο γνήσιος τάφος των μελών του Οσίριδος (το κείμενο μιλά ρητώς για αθανασία του βρέφους) και, μάλιστα, υπάρχει και ο ναός λατρείας του, το λεγόμενον «Οσίρειον».«Ο Σύριος» νεοπλατωνιστής Ιάμβλιχος μιλά όλως μυστηρίως περί του «ΕΝ ΑΒΥΔΩ ΑΠΟΡΡΗΤΟΥ» που βρίσκεται εκεί και ο Ιάμβλιχος είναι αυτός που έχει δημιουργήσει το μενταγιόν που αποτελεί το σύμβολο των Μεδίκων. Επιπλέον, είναι γνωστό ότι ο τραγικός Αισχύλος αποκάλυψε και ήρε το απόρρητο των Ελευσινίων Μυστηρίων.

ΒΙΒΛΟΣ, ΛΑΡΝΑΚΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Επειδή ο Πλούταρχος μιλά για «πλοίο», στον νου μας αμέσως έρχεται η Κιβωτός της Διαθήκης, η Κιβωτός του Νώε καθώς η κιβωτός διάσωσης ως βρέφους του Μωϋσή. Και, αμέσως, η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη που συμβολίζουν μιαν συνθήκη-συμφωνία του Θεού με τους ανθρώπους που στην φύση απεικονίζεται με το ουράνιο τόξο. Διαθήκη, δηλαδή (σύμφωνα με μιαν ερμηνεία) Διος Θήκη.

Ύστερα από το σπάσιμο των πλακών από τον Μωϋσή και την επανεγγραφή τους στις λεγόμενες «Ιερές Γραφές» των Ιουδαίων, τα πρώτα κείμενα της Βίβλου του Θεού χαράχθηκαν στην Σημιτική γλώσσα και διάλεκτο. Δεν υπάρχει, δηλαδή, γραπτό κείμενο με γράμματα αλλά με ιδεογράμματα ή ιερογλυφικά κατά κάποιον τρόπο.

Η Παλαιά Διαθήκη, μέσω του Μωσαϊκού Νόμου, συμβολίζει τον τύπο, το γράμμα, την ονομασία (LAW) ενώ η Καινή Διαθήκη, μέσω του Χριστού, συμβολίζει το ευαγγέλιο, το πνεύμα (SPIRIT). Η Συνθήκη αυτή του Θεού με τον Άνθρωπο αποδίδεται με την λέξη «COVENANT», δηλαδή Κιβωτός, που αμέσως παραπέμπει στην Κιβωτό της Διαθήκης.

Ο μεγαλύτερος εκκλησιαστικός συγγραφέας Τερτυλλιανός θεωρούσε ως «διαθήκη» τον λόγο του Θεού.

Στο σημείο αυτό είναι κρίσιμο να γνωρίζουμε ότι ο Μαρκίων –ηγέτης του γνωστικισμού, που ‘ταν ένα κράμα ελληνισμού και χριστιανισμού– θεωρούσε ότι η Παλαιά Διαθήκη βρισκόταν σε αντίθεση με την Καινή Διαθήκη. Η διαμάχη του γνωστικισμού με την Καθολική Εκκλησία επ’ αυτού είναι κομβική για την όλη φιλολογία περί Παλαιάς Διαθήκης και νομιμοποίησης της μετάφρασης των Ο΄

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ Ο΄ – ΜΙΑ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΗ ΑΠΑΤΗ

Η ιστορία της μετάφρασης των Εβδομήκοντα που ‘ταν γνωστή συμβολικά και ως ιστορία της Ο΄ είναι η ιστορία της διαφθοράς και διαστρέβλωσης ενός κειμένου με πρωταρχική σημασία για την ανθρωπότητα, του ιδίου του λόγου του Θεού. Κατά την διαδικασία της μετάφρασης, υπήρξε μια φθορά των κειμένων με αποτέλεσμα αυτήν την μετάφραση των Ο΄ που δέχεται τώρα η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία –και που ‘ταν κάποτε το θεμέλιο της Χριστιανικής Εκκλησίας επί Ρωμαϊκής Εκκλησίας– σήμερα να μην την δέχονται ούτε οι Εβραίοι ούτε οι Προτεστάντες ούτε οι Λατίνοι της Καθολικής Εκκλησίας!

Οι μόνοι που στην εποχή μας αποδέχονται την μετάφραση των Ο΄ ως ορθή είναι οι Έλληνες και οι …Εβραίοι της Αιθιοπίας.

Οι Προτεστάντες από την εποχή του Λούθηρου αναγνωρίζουν μόνο την μεταγενέστερη Εβραϊκή μετάφραση της Βίβλου από τον Άγιο Ιερώνυμο (Άγιο Jerome, κανονικά) ο οποίος αποδεχόταν την λεγόμενη «Veritas Ebraica», δηλαδή την Εβραϊκή Αλήθεια.

Η μετάφραση των Ο΄ άρχισε τον 3ο και ολοκληρώθηκε τον 1ο π.Χ. αιώνα. Έγινε από την σημιτική στην Κοινή Αλεξανδρινή και ο καλύτερος τίτλος που αποδίδει το περιεχόμενό της στην βιβλιογραφία είναι «Εβραϊκά με ελληνικές λέξεις».

Διεθνώς είναι γνωστή ως LXX ή SEPTUAGINT ή Πεντάτευχος.

Τα πράτα και παλαιότερα σωζόμενα κομμάτια Εβραϊκού κειμένου συνενώθηκαν σε μεταφράσεις Μαζορετικές, όπως καλούνται.

Διατηρήθηκε στους Κώδικες του Βατικανού, στον Αλεξανδρινό και στον Σιναϊτικό Κώδικα αλλά μόνο μετά το 1.000 μ.Χ. βρέθηκε σε Εβραϊκό Κώδικα.

Μόνο από το χαμένο κείμενο του Ωριγένη, τα «Εξαπλά» θα μπορούσε να χυθεί άπλετο φως για το ποια είναι η αλήθεια στην όλη υπόθεση αφού ο Ωριγένης, δηλαδή ο γεννημένος επί του όρους, είχε φτιάξει σε 6 στήλες παράλληλα σε αντιπαραβολή όλες τις ανά καιρούς μεταφράσεις σε εβραϊκά και ελληνικά συν το πρωτότυπο κείμενο συν την δική του ερμηνεία!

Αυτό στρέφει τον νου μας στις πλάκες του Μωϋσή ή στην στήλη της Ροζέττας αλλά φανταστείτε το μέγεθος πολλαπλασιασμένο! Θα βρούμε αυτές τις 6 στήλες και στην συνέχεια: στην μετάφραση που περιείχε η Βίβλος εξ Ιερουσαλήμ και στην ανάλυση με τους τίτλους Φίλων-Αμμώνιος.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι μαρτυρίες για την μετάφραση των Ο΄ είναι:

1. Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΡΙΣΤΕΑ

Η αυθεντικότητα της επιστολής αυτής αμφισβητείται, αν και υπάρχει σε 20 χειρόγραφα και αναφέρεται, μεταξύ άλλων, και από τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο (που μπορεί να είναι ο Ιωσήφ). Την επιστολή του Αριστέα απέρριψε και αντέκρουσε το 1684 ο Humpfrey Body με το έργο του «Contra Historiam Aristae de LXX interpretibus dissertatio», όπου την αποδίδει σε «ψευδεπίγραφη» απάτη ενός Ελληνοποιημένου Ιουδαίου για να αποδώσει ισχύ στην όλη ιστορία της Ο΄ –όμως, τις απόψεις αυτές αντέκρουσε με την σειρά του ο Isaac Vossius.

Σύμφωνα με τον Αριστέα, ο βασιλεύς-φαραώ της Αιγύπτου Πτολεμαίος II Φιλάδελφος, όταν ο Δημήτριος Φαληρεύς (επικεφαλής της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας) του ζήτησε την Βίβλο των Ιουδαίων την αυθεντική και μόνην ορθή για να την βάλει στην Βιβλιοθήκη υπέβαλε σχετικό αίτημα στην Ιερουσαλήμ. Ο αρχιερέας του Ναού του Σολομώντος Ελεάζαρ διάλεξε 6 μεταφραστές από κάθε φυλή του Ισραήλ (6Χ12=72) οι οποίοι εστάλησαν στην Αίγυπτο για τον σκοπόν αυτό. Μάλιστα, οι Ιουδαίοι της Αλεξάνδρειας ζήτησαν και πήραν αντίγραφα της Ο΄ και καταράστηκαν όποιον άλλαζε το κείμενο!

Σημειώνεται ότι ο Πτολεμαίος II ήταν βασιλεύς-φαραώ σε Αίγυπτο και Αιγαίο την περίοδο 281-246 π.Χ. Πατέρας του υπήρξε ο Πτολεμαίος Ι και αδερφός του ετεροθαλής ο Πτολεμαίος Κεραυνός. Παντρεύτηκε 2 φορές, με μια μητέρα και με την κόρη της, οι οποίες είχαν το ίδιο όνομα –«Αρσινόη η Φιλάδελφος»– και οι οποίες αντιστοίχως ήταν αδελφή του και ανηψιά του!

Ήδη, όπως θα έχετε καταλάβει, περιγράφουμε και τα κτερίσματα του βασιλιά των Δελφών της πραγματείας του Πλουτάρχου και την διαθήκη προς τον γιο του…

2. ΦΙΛΩΝ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ

Σύμφωνα με αυτά που αναφέρει ο Φίλων Αλεξανδρείας, οι 72 Ιουδαίοι ερμηνευτές μετέφρασαν το κείμενο σε διαφορετικές μεταξύ τους αίθουσες μέσα σε μόνο 72 ημέρες!

Το ερώτημα δεν είναι πώς πρόλαβαν αλλά πώς, τελικά, το αποτέλεσμα ήταν να εμφανίσουν όλοι το ίδιο μεταφρασμένο κείμενο!

Μπορείτε, πάντως, να πάρετε μιαν γεύση για το μέγεθος αν δείτε την σύγχρονη ελεύθερη νεοελληνική μετάφραση του κειμένου «Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ (ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ)» που περιέχει 5 μικρές ερμηνείες πραγματειών (Φίλων Αλεξανδρείας: ΠΕΡΙ ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ ΚΟΣΜΟΥ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΠΕΡΙ ΘΕΩΡΙΑΣ, ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ, ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΩΝ).

3. ΤΑΛΜΟΥΔ ΒΑΒΥΛΩΝΙΩΝ

ΤΑ ΑΓΙΟΓΡΑΦΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΩΝ

Το μυστικό πίσω από την μετάφραση των Ο΄ (των Εβδομήκοντα που, τελικά, ήταν 72) φαίνεται να βρίσκεται στο γεγονός ότι υπάρχει μια ευρύτερη και πιο ολοκληρωμένη Παλαιά Διαθήκη: αυτή των Ιουδαίων της Παλαιστίνης (κάτι που εξηγεί και την διαμάχη στην Μέση Ανατολή).

Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, ο Μωϋσής διέταξε τους ιερείς των Ιουδαίων να κρατήσουν εντός της Κιβωτού της Διαθήκης κάποια απόκρυφα και γριφώδη κείμενα, αυτά που έχουν σχέση όχι με την ευσέβεια αλλά με την τήρηση των άγραφων νόμων ή πλακών (δείτε ότι και η ψυχή ονομάζεται στα λατινικά «tabula rasa», δηλ. «άγραφη πλάκα».

Η πιο ολοκληρωμένη αυτή Βίβλος ερμηνεύεται με βάση τον λεγόμενο «Παλαιστινιακό Κανόνα» και περιέχει τα γνωστά ως «δευτεροκανονικά» βιβλία.

Είναι γνωστά ως «MISNAH», ο ιουδαϊκός κώδιξ των άγραφων ιερών ονομάτων και νόμων και διατηρούνται –όπως δείχνει και η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη– από τις ελάχιστες εναπομείνασες κοινότητες των Σαμαριτών στην Παλαιστίνη που, για τον λόγον αυτό, κατέχουν τα κείμενα της εξάτευχου, δηλαδή την Πεντάτευχο συν το λεγόμενο «βιβλίο του Joshue». Βλ. και την σύνδεση Σαμαρίτη-Σαμαρίτιδος και πηγής.

Το «βιβλίο του Joshue» ανακαλύφθηκε από τον βασιλέα Josia στον Ναό του Σολομώντα το 621 π.Χ. και είναι το γνωστό «Δευτερονόμιο», το «Βιβλίο του Νόμου». Στην Νεοπλατωνική γραμματεία, τα κείμενα αυτά ονομάζονται «ΑΓΙΟΓΡΑΦΑ». Μάλιστα, στο μνημειώδες έργο του «Εξαπλά», ο Ωριγένης περιλαμβάνει όλα τα δευτεροκανονικά βιβλία.

Στην πορεία των ετών, για όλα αυτά τα κείμενα –πρωτοκανονικά και δευτεροκανονικά– η Εκκλησία επέβαλε τους λεγόμενους «Κανόνες» στην μετάφραση: κανόνες όχι μόνο για την αποδοχή ή απόρριψη ενός κειμένου αλλά και σε αντίθεση με τους κανόνες του συντακτικού και της γραμματικής, αφού μετέφραζαν με την βοήθεια του «κανόνα», δηλαδή του χάρακα: γραμμή-γραμμή και άνευ νοήματος (και όχι με βάση τους γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες και με βάση το νόημα του γραφέα). Γι’ αυτό και λέγεται ότι ο τύπος σκοτώνει ενώ το πνεύμα αναζωογονεί.

Είναι τα ίδια κείμενα που οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι θεωρούσαν ότι όποιοι τα διάβαζαν δεν θα είχαν μερίδιο στην μετά θάνατον ζωή. Αυτά ακριβώς τα «απόκρυφα» θεωρούσε ο Άγιος Αθανάσιος ως «εφευρέσεις των αιρετικών» και έλεγε ότι «μόνη πηγή αλήθειας είναι ο εβραϊκός κανών της Παλαιάς Διαθήκης». Και ο Άγιος Κύριλλος χαρακτήριζε τα δευτεροκανονικά βιβλία ως απόκρυφα και απαγόρευε την κατ’ ιδίαν ανάγνωση όλων των βιβλίων, πλην εκείνων που αναγιγνώσκονταν στις εκκλησίες! Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Άγιος Jerome, ο οποίος θεωρούσε πως «ο,τιδήποτε μη εβραϊκό πρέπει να κατατάσσεται στα απόκρυφα» και για τον λόγον αυτόν είχε εκδώσει την δική του μετάφραση («Vulgate») για τον λαό, αυτήν που δέχεται σήμερα η Καθολική και η Προτεσταντική Εκκλησία.

Ενώ η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται την αμφιλεγόμενη έκδοση της Ο΄

Για αυτόν τον λόγο και τα πραγματικά απόκρυφα βιβλία της Κιβωτού της Διαθήκης τα ονόμασαν –και τα ονομάζουν– «Βιβλία Κανονιζόμενα»!!!

Ανακύπτει, επομένως, το ερώτημα για το ποιά ήταν η σχέση της λεγόμενης 13ης φυλής των Ιουδαίων, των Παλαιστινίων και των Νεοπλατωνικών με τους Αιγυπτίους, τους Φοίνικες, τους Έλληνες και τον Μυκηναϊκό πολιτισμό.

Ένα ακόμα ερώτημα είναι εάν οι 72 ή Εβδομήκοντα έχουν αλλάξει στην ουσία τα κείμενα των 70 μαθητών που ακολουθούσαν τον Χριστό υπό τον Ιωσήφ της Αριμαθείας και αν οι εντολές του Μωϋσή προς τον Ιησού του Ναυή είναι αυτές του Ιησού Χριστού.

Ακόμα, εάν ισχύει η ταύτιση αυτών των εντολών, πλακών και στηλών του Μωϋσή με τους πίνακες και τα γλυπτά του Μωϋσή υπό τον Κανόβα περί ψυχής στο Βατικανό οπότε –μέσω των λεγόμενων «σαρκοφάγων» ή των σαρκοφάγων με λάρνακες στις Χριστιανικές Κατακόμβες ή Σπήλαια– ισχύει και η ταύτιση του Μεγ. Αλεξάνδρου και του Αλεξάνδρου Μποτιτσέλλι, του οποίου το έργο για την Αλληγορία της Άνοιξης και την Γέννηση της Αφροδίτης φέρει τον τίτλο «ΠΑΡΘΕΝΩΝ» (βλ. μετάφραση Ερνστ Γκοντμπριτζ) και όπου τα γραπτά και οι στίχοι χρησιμεύουν για την εμφάνιση σωμάτων και προσώπων Θεών.

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ: Ο ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΩΝ «ΑΝΑΚΤΟΡΩΝ» ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

Ο Πλούταρχος έζησε μεταξύ του 46 και του 126 μ.Χ. Ο «άρχοντας της Χαιρώνειας» γεννήθηκε και ολοκλήρωσε την επίγεια ζωή του στην Βοιωτία. Ωστόσο, στην πορεία του ορόσημα αποτελούν τα ταξίδια του στην Αθήνα, στην Ελευσίνα, στην Κόρινθο, στην Αχαΐα (σύμβολο της Υπερβόρειας), στην Αλεξάνδρεια και στην Ρώμη: αρκεί να γνωρίζει κανείς ότι ο άνθρωπος αυτός απέκτησε τα δικαιώματα του Ρωμαίου πολίτη, έγινε σύμβουλος Ρωμαίων αυτοκρατόρων και ανακηρύχθηκε «Maestrius Plutarchus»!

Στην Αθήνα μαθήτευσε στην Ακαδημία Πλάτωνος ενώ στην Αίγυπτο είχε διδάσκαλο τον Αμμώνιο.

Ασφαλώς και ο Πλούταρχος δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος αλλά ένα άτομο χαρισματικό που το βεληνεκές της σκέψης του και του έργου του, αν και υπερβαίνει κάθε λογικό μέτρο δεδομένου ότι τα κείμενά του που διασώζονται ξεπερνούν τα 200, διαπνέεται από μιαν εσωτερικήν ενότηταν εντυπωσιακήν ακόμα και για τα δεδομένα της αρχαιότητας.

Η ίδια η ονομασία «Πλούταρχος» συμβολίζει τον πλούτο, τον Πλούτωνα, την αρχή, την ιεροσύνη, την χάρη, την αναγέννηση, την πλοήγηση και, βέβαια, το τόξο και την κιβωτό. Το ερώτημα (κάτι που ισχύει και για όλους τους Έλληνες της αρχαίας γραμματείας) είναι εάν αυτό είναι το πραγματικό του όνομα ή εάν αποτελεί απλώς το «σήμα» μιας ανώτερης, «μεταφυσικής» σφαίρας παρέμβασης στις ανθρώπινες υποθέσεις. Τί είναι, δηλαδή, αυτό που μας εγγυάται πως το Μαντείο των Δελφών και η Δελφική Αμφικτυονία λειτουργούσαν μόνο στον πλανήτη Γη και όχι σε ένα συμπαντικό και «άχρονο» επίπεδο;

Τα ίδια τα γραπτά του είναι γεμάτα από έναν πλούτο σοφίας και φαντασίας, πλήρη φανταστικών προσώπων με συμβολικά ονόματα επισκεπτών που θυμίζουν θεούς (π.χ. Θέων, Θεάνωρ) και με την έλευσή τους από έναν ξένο κόσμο δίνουν απαντήσεις σε ένα τεράστιο φάσμα ανθρώπινων αποριών, δηλαδή «θαυμασίων» όπως καλούνται.

Όπως και να τις δεχθούμε, από τις πραγματείες του, κείνες που έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το ζήτημα που μας απασχολεί –εκτός από την διατριβή «Περί Ίσιδος και Οσίριδος»– είναι οι 3 «πυθικοί λόγοι»:

«Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς»

«Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων»

«Περί του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν»

Για μιαν πρώτη εισαγωγή στους κόλπους της «Πλουταρχικής» κοσμοθεωρίας, ιδιαίτερη αξία έχει και η μελέτη των εξής πραγματειών:

«Περί ειμαρμένης»

«Περί μαντικής»

«Περί μαντείας»

«Χρησμών συναγωγή»

«Ει η των μελλόντων πρόγνωσις ωφέλιμος»

«Περί της εις Τροφωνίου καταβάσεως»

«Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης»

«Περί του γεγονέναι κατά Πλάτωνα τον κόσμον»

«Περί της εν Τιμαίω ψυχογονίας»

Τέλος, από τον θησαυρό των αναγραφομένων σχετικά με τον Πλούταρχο, αξίζει να αναφέρουμε την προσευχή του Ιωάννη Μαυρωπού, αξιωματούχου της Βυζαντινής Εκκλησίας τον 12ο αιώνα μ.Χ.: «Είθε ο Θεός να σώσει την ψυχή του Σοφού της Χαιρώνειας την Ημέρα της Κρίσεως, όταν οι μη-Χριστιανοί θα σταλούν στην κόλαση».

Η ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΜΜΩΝΙΟΥ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ-ΑΙΓΥΠΤΟ

Με μια λέξη, ο άνθρωπος αυτός ήταν δάσκαλος του Πλουτάρχου, του Ωριγένη και του Πλωτίνου. Πίσω, όμως, από τον τίτλο «Αμμώνιος» ίσως να κρύβονται περισσότερα… ίσως ο Φάρος της Αλεξάνδρειας, το φως και η άμμος της θαλάσσης, το άλας της γης.

Κατ’ αρχάς, στην ιστορία καταγράφονται οι εξής 5 «Αμμώνιοι»:

1. Αμμώνιος με το προσωνύμιο «Σακκάς» ή «Σακκοφόρος» (όπερ εστί μεθερμηνευόμενο: αυτός που μεταφέρει τον σπόρο), «Θεοδίδακτος» ή «Φιλαλήθης». Έζησε μεταξύ του 50 και του 150 μ.Χ. στην Αίγυπτο και ίδρυσε στην Αλεξάνδρεια την Νεοπλατωνική Σχολή το 193 μ.Χ. Ήταν υπέρ της συνένωσης του παγανισμού με τον Χριστιανισμό. Καταγράφεται από τον Ευνάπιο στους «Βίους Φιλοσόφων και Σοφιστών» ως «Αμμώνιος ο εξ Αιγύπτου, Πλουτάρχου του θειοτάτου γεγονώς διδάσκαλος».

Σε αυτόν αφιέρωσε ο Πλούταρχος το χαμένο έργο του «ΑΜΜΩΝΙΟΣ».

Έχουν ίδιες απόψεις περί Πρόνοιας και Ειμαρμένης.

Ο Πλούταρχος θεωρούσε ότι «πρόνοια είναι η ανώτατη νόησις και βούληση του πρώτου Θεού που είναι ευεργέτις απάντων και σύμφωνα με την οποία τα θεία διακοσμούνται άριστα και κάλλιστα». Για τον Πλούταρχο, ο Θεός είναι «φίλος, φιλόσοφος, μάντις».

Το φιλοσοφικό σύστημα του Αμμώνιου, ωστόσο, στηριζόταν στις κρυμμένες υπόνοιες και αλληγορίες των ορφικών δογμάτων. Έκανε μιαν συγκριτική-εκλεκτική μελέτη των θρησκευτικών κειμένων και εφάρμοζε την μέθοδο των «κανόνων αναλογίας».

Θεωρούσε ότι όλες οι θρησκείες ξεπηδούν ως άνθη από μία πηγή, την Αρχαία Σοφία.

Για τον Αμμώνιο, οι μύθοι αποτελούν συμβολικές αναπαραστάσεις των πεδίων απ’ όπου διέρχεται η ψυχή. Τα γεγονότα του φυσικού κόσμου είναι συμβολικές αναπαραστάσεις αυτών των πεδίων.

Η ψυχή είναι προέκταση του θείου και ο Θεός, το ίδιο το σύμπαν, η άγνωστη ουσία μπορεί να εκδηλωθεί μέσω των σημάτων και των αναλογιών μεταξύ αισθητού και νοητού κόσμου.

Σημειώστε (κι αν θέλετε το πιστεύετε): Ο Αμμώνιος ΔΕΝ ΕΓΡΑΨΕ ΚΑΝΕΝΑ ΕΡΓΟ!

Σημειώνεται, επίσης, εδώ ότι «Sakya Muni» είναι το βουδιστικό όνομα του Γκαουτάμα Σιντάρτα Βούδα, του οποίου η ιστορία μοιάζει με του Ορφέα, του Διονύσου, του Χριστού, του Κρίσνα και είναι ο εσταυρωμένος, ο αναστημένος, ο σωτήρας!

2. Αμμώνιος των Αθηνών, επικεφαλής της Νεοπλατωνικής Σχολής Αθηνών.

Ο Πλούταρχος τον αναφέρει ως «ημέτερο καθηγητή». Στους Διαλόγους του Πλούταρχου είναι η ηγετική φυσιογνωμία, αυτός που παίζει τον ρόλο του Σωκράτη και δίνει την λύση των ζητημάτων που απασχολούν τα συνέδρια ή τις συνόδους. Έζησε, δίδαξε και διατέλεσε 3 φορές στρατηγός στην Αθήνα. Πιθανόν να είναι ο Αμμώνιος εκ Λαμπ(τ)ρών, άλλος Αμμώνιος που και αυτός αναφέρεται ως δάσκαλος του Πλούταρχου, με καταγωγή από την ομώνυμη περιοχή της Αττικής.

3. Αμμώνιος της Αλεξάνδρειας, Χριστιανός φιλόσοφος που πίστευε στην ενότητα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης και, για να στηρίξει την θέση του, συνέγραψε τα έργα «Περί Μωϋσέως και Ιησού συμφωνίας» και «Διτέσσαρον: Αρμονία των 4 Ευαγγελίων». Μίλησε περί «συμφώνων φθόγγων» και χώρισε τα Ευαγγέλια στις λεγόμενες «Αμμώνιες Στήλες».

4. Αμμώνιος Ερμειάς, φιλόσοφος που έζησε μεταξύ 430 και 530 μ.Χ. Εναρμόνισε τον Πλάτωνα με τον Αριστοτέλη, μίλησε περί «συμφωνίας» τους, ασχολήθηκε με τις ιερές ονομασίες και εξέδωσε υπομνήματα και εξηγήσεις όπου τα ερμήνευε βάσει της «θεωρίας» και της «λέξεως». Πίστευε ότι η τελετή προπαρασκευάζει τον εξαγνισμό και ερμήνευε την μύηση στην θεότητα ως κλείσιμο των ματιών.

5. Αμμώνιος ο Γραμματικός ή Λεξικογράφος, Αιγύπτιος ιερέας που έγραψε τις μελέτες «Περί ομοίων και διαφόρων λέξεων» και «Περί Ακυρολογίας» όπου, μάλιστα, αποδίδει τα διαφορετικά νοήματα των λέξεων και, χαρακτηριστικά, ερμηνεύει ως «μάγο» τόσο τον «φαρμακόν» όσο τον «περί τους θεούς ιερουργόν».

Δεν είναι, άραγε, εμφανής μια θεματική και «άχρονη» ομοιότητα μεταξύ όλων αυτών των προσωπικοτήτων; Μια αρμονική συμφωνία και συνύπαρξή τους σε παράλληλα επίπεδα γνώσης; Δεν υπάρχει μια έκδηλη ομορφιά σε αυτό το μυθολογικό, συμβολικό, πραγματικό τελικά σύμπαν;

Υπάρχει, λοιπόν, περίπτωση Πλούταρχος, Πλωτίνος, Πλάτων, Τριπτόλεμος, Πτολεμαίος, Αλέξανδρος, Ερμής Τρισμέγιστος, Κάδμος, Άμμων, Αμμώνιος, ο θεός της Θήβας και της Αιγύπτου Άμμων-Ρα, ο Δίας ή Ζευς, ο Ιησούς ή Joshue, ο Μωϋσής, ο πρωτόπλαστος, αρχέτυπος άνθρωπος Αδάμ Κάδμον να είναι όλοι αυτοί το ίδιο πρόσωπο ή μήπως ένα σύμβολο για να περιγραφεί μια απρόσωπη δύναμη της φύσης;

ΜΑΝΤΕΙΟ ΔΕΛΦΩΝ - ΠΥΛΑΙΑ – ΑΜΦΥΚΤΥΟΝΙΕΣ

Ο «σκοτεινός» Ηράκλειτος συνοψίζει σε μιαν πανέμορφην έκφρασην όλη την ουσία των αρχαίων τεχνικών διάδοσης της γνώσης: «Ο ΑΝΑΞ, ΟΥ ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ».

Οι 3 θεσμοί με την μεγαλύτερη διάδοση στην Ελλάδα ήταν το Μαντείο των Δελφών, η Πυλαία και το Αμφικτυονικό Συνέδριο.

«Πυλαία» ονομαζόταν η σύνοδος των Αμφικτυόνων στις Θερμοπύλες. Σταδιακά, η Πυλαία και οι Δελφοί συνδέθηκαν σε ενιαία ιερατικό κέντρο για την αρχαίαν Ελλάδα. Στην λειτουργία της Πυλαίας συμμετείχαν οι λεγόμενοι «πυλαγόρες», «αγορατροί» και «ιερομνήμονες».

Οι έννοιες που έχουν σχέση με την λειτουργία του Μαντείου των Δελφών είναι: «χρησμός», «χρησμολόγος», «χρησμοδότης».

«Πυθόχρηστος» λεγόταν ο ειδικός εξηγητής που –μέσω της «διαλέκτου της Πυθίας»– έδινε την γνώμη του για τους δυσερμήνευτους χρησμούς του Μαντείου των Δελφών.

Αντίθετα, στα μυστήρια ο ερμηνεύων λεγόταν «ιεροφάντης» (με πιο σημαντικόν ίσως τον Κάδμο, ιδρυτή της Αθήνας και των Θηβών, και ανώτατον μύστη στα Ελευσίνια και Καβείρια).

ΟΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΒΩΤΟΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ

Πριν από μερικά χρόνια, η δημοσίευση του βιβλίου του Αμερικανού συγγραφέα Φίλιπ Ντικ «VALIS» είχε συγκεντρώσει το ενδιαφέρον των ερευνητών λόγω του εντυπωσιακού όγκου πληροφοριών και αληθοφανών συμβάντων με τα οποία «βομβάρδιζε» τους αναγνώστες για να εξηγήσει μιαν προσωπική του εμπειρία «φώτισης»: μίλαγε για μιαν δεξαμενή γνώσεων που από το διάστημα διακτινιζόταν στην Γη και παρενέβαινε στην ανθρώπινην ιστορία και εξέλιξη. Η αφήγηση του Ντικ, συνδυαζόμενη με τον πασίγνωστο «λίθο» του Άρθουρ Κλαρκ που ταξιδεύει στο σύμπαν για να διαδώσει τον πολιτισμό και να οδηγήσει στην Κατάκτηση του Διαστήματος, δίνει μιαν εικόνα παρόμοια με αυτήν που ανακύπτει από την μελέτη των αρχαίων ελληνικών κειμένων.

Την ίδια, κατά κάποιον τρόπο, παρέμβαση στην ανθρώπινην ιστορίαν επιτελούν πρόσωπα (αληθινά ή φανταστικά ή φανταστρικά;) όπως ο Άβαρις ο Υπερβόρειος, ο Τριπτόλεμος, ο Απόλλων: περιέρχονται με το τόξο τους την γη, διδάσκουν τις τέχνες και την καλλιέργεια της Γης και διασώζουν το ανθρώπινο γένος. Παντού όπου περνούν καθιερώνουν την λατρεία τους, ιδρύουν πόλεις και καθιερώνουν τα μυστήρια και τις τελετές της θρησκείας τους. Κάτι σπουδαίο, λοιπόν, υποκρύπτεται στις μυστηριακές τελετές. (βλ. «Μυστικισμός, θαυματοποιΐα και ιατρική της θεουργίας, Α. Βακαλούδη, εκδ. Καραμίτσα 2000)

Η ίδια η λέξη «τελετή», πέρα από τον ιερό, λειτουργικό της χαρακτήρα έχει σχέση και με την μαθηματικήν έννοια της συνάρτησης και του ολοκληρώματος (η οποία, και στον τομέα της τέχνης της γεωργίας, εφαρμόζεται στα ολοκληρώματα των καρπών).

Ένα από τα στάδια μυήσεως στα αρχαία μυστήρια ήταν η λεγόμενη «κρυπτεία».

Θα έπρεπε κανείς να μελετήσει τις τελετές των πρωτόγονων λαών, όπου τουλάχιστον διασώζονται στοιχεία της μύησης, για να συλλάβει την μαγεία του κόσμου στον οποίο ζούμε καθώς και τις δυνατότητες που έκρυβε για τον νου και το σώμα η ένωση με την φύση. Όπως αναφέρει από την Οξφόρδη στην ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΒΑΚΧΩΝ (1960) του Ευρυπίδη ο E.R. Dodds, στην διαδικασίαν αυτή σημαντικό ρόλο διαδραμάτιζαν οι λεγόμενοι «ανακτοτελεσταί», δηλ. οι ιερείς των Κορυβαντών που επιτελούσαν τα μυστήρια των Διοσκούρων Κάστορος και Πολυδεύκη, οι οποίοι λέγονταν και Άνακες ή Ανακοί (Ο Πολυδεύκης πιθανόν συνδέεται με τον Ζεύξη στον «Δορυφόρο» του Πολύκλειτου ενώ ο Φίλων αναφέρεται σε «δορυφόρο του σώματος πλούτο»).

Μια άλλη λειτουργία στα μυστήρια αυτά έπαιζαν οι λεγόμενοι «ιερομνήμονες» που διέσωζαν μέσω των ονομασιών όλες τις γνώσεις του πολιτισμού τους.

Είναι φανερό ότι υπάρχει μια άμεση σχέση της μνημοτεχνικής με την ανάκτηση γνώσης, τους βασιλείς (άναξ-άνακες) και τα ανάκτορα: στην κατεύθυνση αυτή έχει αξία η πληροφορία ότι για την λατρεία των προγόνων στην Ελλάδα έπρεπε να διατηρούνται άθικτα τα μυκηναϊκά ανάκτορα του Κάδμου των Θηβών, του Νέστορος της Πύλου, της Κνωσσού, των Αιγών και της Βεργίνας.

Οι επιστάτες των ανακτόρων αυτών ή των ναών (ή νηών-πλοίων) ονομάζονταν «κλειδούχοι», «ιεροφύλακες» ή «ναοφύλακες».

Πράγματι, ο ιερός θάλαμος του ναού των Δελφών, το άδυτο όπου δίνονταν οι χρησμοί, ήταν το άδυτο που έφερε την ονομασία «Μέγαρο», μια λέξη που γενικότερα σημαίνει την στοά των μυκηναϊκών ανακτόρων.

Χαρακτηριστικό, τέλος, είναι ότι σχεδόν όλοι οι λειτουργοί του Μαντείου των Δελφών (με πιο γνωστό τον Ονομάκριτο) ήταν ποιητές.

Υπό το πρίσμα αυτό, τί επεκτάσεις μπορεί να έχει στην ανθρώπινη ζωή το ενδεχόμενο να είναι οι μύθοι αληθινοί;

Και πώς, άραγε, εξηγείται ότι όλες οι παραδόσεις περί κοσμογονίας, εμφάνισης των Θεών στην Γη και διδασκαλίας των επιστημών είναι παρόμοιες από την Αίγυπτο και την Ελλάδα ως την Ιαπωνία, την Ινδία και τους Βόρειους λαούς;

Μήπως, λοιπόν, τα αρχαία ελληνικά βιβλία και οι Αλεξανδρινές Βίβλοι είναι η πραγματική Κιβωτός της Διαθήκης; Μήπως οι «Ανακτοτελεσταί», οι Νεοπλατωνιστές, οι Σαμαρίτες, οι Παλαιστίνιοι, η Παλλάς, τα Ανάκτορα/Παλάτια/Παλλάδια, οι δορυφόροι και οι ασπίδες και οι κύκλοι είναι, σε μιαν ανώτερη σύνθεση, οι φύλακες των αποκαλύψεων που έχουν γνώση;

Είναι φανερός τώρα ο μίτος της Αριάδνης του Μυκηναϊκού πολιτισμού που οδηγεί τον Θησέα στα ανάκτορα του Μινωϊκού πολιτισμού της Φαιστού και της Κνωσσού αλλά και στα ανάκτορα των Θηβών, της Πύλου, της Βεργίνας, σε ό,τι τέλος συμβολίζει το «απόρρητο» στην Άβυδο.